برف...کلمه ای از زندگی که عشق را ترانه می بخشد...

در شب های برفی دلم...

بهانه ی شکوفه ای برفی در سردنای سکوت آواره می شد...

دکلمه ی برف , نی لبک شاعرانه ی صبح گریان را به یاد می  آورد ...

مرا به یاد آور ...

 

به روزنه ی سکوت سرد برف

مرا با سکوت دانه های سرد برف به یاد آور....

 من سوز زمستان را در آسمان سربی برف دلم حس کردم...

برف رویای شیرین فراموشی ام است....

سوزان را به خاطر بسپار...!

عکس و متن ؛ آناهیتا

 

نوشته شده در یکشنبه 95/1/29ساعت 3:4 عصر توسط نظرات ( ) | |